De kronieken van de net-niet avonturier: prelude

Ik zag mezelf altijd als een semi-avontuurlijke jongen. Met de toevoeging van het woord semi dacht ik een redelijk uitgebalanceerd zelfbeeld te hebben gecreëerd. Ik besloot dat ik een brede interesse in de wereld had, maakte jaarlijkse plannen om een wereldreis te maken en vond mezelf ook wel vrij open-minded. Jesse had zonder mijn stem natuurlijk nooit de positie gehad om zich uit de formatie te drammen, dus schaar ik me sowieso onder de noemers avontuurlijk en werelds.

Maar goed, wat is dat dan? Een semi-avontuurlijk persoon? Verzin je dat niet gewoon een beetje? De respectievelijke antwoorden op die vragen zijn: weet ik niet precies, zie antwoord één en ja dat klopt. Het woord is dan niks, maar met semi-avontuurlijk doel ik een beetje op de status quo die ik de afgelopen jaren heb gehad.
Zoals gezegd, ik vond mezelf best een wereldburger. Om dat kracht bij te zetten maakte ik traditiegetrouw jaarlijks een plan om de wereld af te reizen. Uiteindelijk ontbrak het altijd aan concrete stappen. Dat sudderde jaren voort en in retroperspectief moet ik bekennen dat ik dat eigenlijk wel best vond. Ik kon inmiddels prima leven met het idee dat ik mezelf de titel semi-avonturier had toebedeeld, maar nooit echt de actie ondernam die nodig was. Het structureel uit elkaar vallen van die plannen kon ik altijd wel weer recht praten voor mezelf. Er zijn dan ook legio praktische c.q. legitieme redenen die mijn dromen dwarsboomden.

Belangrijker was echter dat ik stiekem zelf misschien wel net zo’n groot struikel blok vormde. Ken je dat verhaal van Shoulda, Woulda, Coulda? Praktische vertaling: ik zou, moest en kon. Voor de oplettende onder ons: het woordje ‘did’ zit er dus niet in hé. Beverly Knight zong er een prachtige ballade over – mooie tip voor in je #TBT Spotify lijst.

Enfin. Het komt er op neer dat ik stiekem nooit zo een avontuurlijke jongen ben geweest als ik zelf al die tijd geloofde. En misschien ook anderen deed geloven – ja dit is me coming clean. Ik ben zelfs geen semi-avontuurlijke jongen. Want ik droomde hardop over verre reizen, de wereld ontdekken en van alles en nog wat. Ik liep zelfs te koop met de plannen, vond het wel lekker bekken als ik mezelf tot wereldburger bombardeerde, maar ben eigenlijk gewoon stomweg een beetje een zenuwpees.

Het idee om echt een verre reis te ‘moeten’ maken vind ik doodeng. Ik ben sociaal niet zo handig, dus het contact leggen met nieuwe mensen loopt nog wel eens stroef. Schiet me maar lek als je dat kan bevestigen. Verder ben ik veel te gehecht aan mijn routines, bang voor onverwachte situaties, bang om ziek te worden, bang voor een scala aan insecten, ik ben zelfs bang om bang op reis te zijn. I know right, gaat ie?

Spoiler alert: uiteindelijk ben ik dan toch op reis. Eindelijk toch begonnen met het volgen van die langgekoesterde droom. Dat heb ik echter niet helemaal aan mezelf te danken. Toen ik Romy een tijdje geleden leerde kennen, wist ik dat ik iemand trof met meer airmiles dan de gemiddelde trekvogel. Ze had ambitie om nog een keer op reis te gaan – ‘net als ik’. Toen ik dus mijn jaarlijkse plannen presenteerde, presteerde zij het om ze concreet te maken. Iets wat ik zonder haar misschien wel nooit had gedurfd. Sterker nog, er zat lichte dwang bij, ik had ook niet bijzonder veel keus.

Goed, en nu zit ik hier – ergens aan een kleine keukentafel in een oude Soviet flat in Ulaanbaatar. Ben ik absoluut super gelukkig dat ik dit doe? 100%. Geniet ik met volle teugen van het avontuur? Absoluut. Ben ik blij dat ik eindelijk die sprong heb gewaagd die ik niet durfde te nemen? Si. Ben ik eindelijk over die angst heen gekomen? Nee man, dat dan weer niet. Ik sta zo gespannen als de immigratiediscussie. Op het vliegveld lag er een zeemansknoop in mijn buik en ik doe met grote vrezen elke keer de voordeur van ons appartement open. Ik overdrijf een beetje – maar het komt er op neer dat ik nog steeds die gespannen niet-zo-semi-avontuurlijk-jongen ben.

Voor mijn gevoel is deze reis ook niet iets als het begin van een nieuwe ik of de herontdekking van mezelf. Ik kom niet terug in een linnenbroek, hemd halfopen, jubelen dat ik één ben met de wereld. Ik kom waarschijnlijk gewoon terug als dezelfde gast die zo gespannen wegging op Schiphol. Wedden dat ik zelfs zenuwzweet als ik door de douane moet thuis?

Maar er is een ding dat wel verandert: dit keer kom ik terug met de ervaringen waar ik al die tijd al naar uitkeek. Dit keer ga ik meemaken wat ik wou meemaken, zien wat ik al die tijd wou zien. Deze reis wordt hopelijk slechts het begin van vele reizen en deze blog het ‘bewijs’ daarvan. Ik geniet met volle teugen – al dan niet een tikkeltje zenuwachtig – van alles dat op me af komt. En dat kunnen jullie hier allemaal volgen.

Komend artikel: reportage daklozen in Ulaanbaatar